20 Cemaziyelahir 1443 (22 Ocak 2022) Cumartesi yapılan "KADER-5: Ayet ve Hadisler Işığında Kader Konusu (Bölüm-2)" konulu tefekkür oturumu kaydını YouTube üzerinden izlemek için tıklayınız.

Oturum kaydını sayfamızdan izlemek ve indirmek için tıklayınız.

Bir Düşün.....

İlahlık Hissiyatı'ndan kurtulmadan hakikatin rolünü görüş olmaz. Ondan kurtulmuşsan, kendine baktığında da dışına baktığında da hakikati görür, hissedersin. Buradaki “görmek” gözle görmek değil, idrak görmesidir. Eğer kişi O’nun düşündüğü bu sureti görüp bu hakikate göre davranırsa edebli davranmış olur, o edebli olur. Hayata dönelim: İnsanlarla ilişkide kişi birisine baktığında önce hakikati görür, bilirse ve gördüğü o hakikate göre muamele yaparsa edebli davranmış olur. Hakikatte yaratılan ilmi suretin üstüne geçirilen örtüye göre davranılırsa hakikate edebsizlik yapılmış olur, edepsiz ona denir. Demek ki Edeb'in iki yanı var: Bir, insanın kendisine davranırkenki edeb, kendisinden çıkacak fiillerdeki edeb. İki, bir başkasına davranacağı zamanki edeb, karşısındaki kişinin hakikate göre davranmasındaki edeb. Her iki halde de hakikate göre fiiller sergileyen kişi edebli davranmış olur. Hakikate uygun fiilleri seçen kişi artık, o hakikate geçirilen kılıfa göre fiil seçmez; bu sistem içinde onun adı edebsizliktir. Bu yüzden o, kendisine davranacağı zaman da, bir başkasına davranacağı zaman da Allah'ın yarattığı sisteme uygun davranır, karşısındakinin haline göre değil. Karşıdaki kişi kendini Allah'a asi kabul etmiş ve o halde yaşıyor olsa bile, yani kişinin davranış biçimi ve veri tabanı ilahlık hissiyatı ile olsa bile, Billahi imanlı kul ona onun hakikatine göre davranır. Bunu fark etmeyince biz normal yaşantıda Edeb’i karıştırırız! Normal hayatta edeb nasıl tarif ediliyor? Tanrılara göre! İlahlık Hissiyatına göre! Mesela; “ne edebli adam, beni görünce selam verir, düğmesini ilikler” deriz. Fark ettiniz mi? İlan ettiğim tanrılığa yani ilahlık hissiyatıma saygı gösterdiği için ona edebli adam diyorum. “Beni görünce düğmelerini ilikliyor, ayağa kalkıyor. Ne desek yapıyor...” Yani ilan edilen tanrılara göre, tanrı sistemine göre ilahlık hissiyatıyla yapılan bir edeb tarifi var. İlan edilen tanrılıklara hoş gelecek davranış biçimlerini edeb olarak tarif etmişiz. Ama cennetin kapısı onlara kapalı: La ilahe; cennete tanrı giremez; ilahlık hissiyatıyla yaşayan giremez, ona ait edeb de giremez. Demek ki edeb; "Edeb; ya Hu" denilen hakikate göre olan davranışlarmış. O davranışların neler olduğunu bilmek, önemsemek, o fiilleri ortaya koymak için önce Edeb’i doğru tarif etmek, iyi bilmek gerekiyor. Sonra da “benim fiillerim ilahlık hissiyatıyla mı yoksa hakikate göre mi?” diyerek her şeyimizi, her işimizi irdelemeye girişmemiz lazım...

M. Yılmaz Dündar

Bir Düşün.....

Rab ÖĞRETEN demektir; Rabbim demek “öğretmenim” demektir. Bir öğreten var. O’na RAB diyoruz, öğreten O’dur. İşte Allah'ı doğru tanımayla (marifetullahla) birlikte O’NA bir sevgi başlar; gerçek sevgi başlar. Başlamasın mı? Bana korunmayı, cehennemden kurtulmayı, cennet halini nasıl yaşayacağımı öğretene, kendini tanıtana duyulan sevgi! Rabbimi (öğretmenimi) sevmek; bu yeni sevgi çok farklıdır. Tanıyınca Rabbimi gerçek sevgiyle sevmeye başlıyorum. Ve bu sevgi bir zincirle devam ediyor: Bana o hakikati öğretirken Rasulü (SAV) ile öğretti! İşte o Rasulü (SAV)'i sevmeyi de öğrenmek gerekiyor. Düşünün, çok önemli bir hastalıkta hiç tanımadığınız bir doktorun operasyonuyla hayata kavuştunuz. O doktoru nasıl sever, ona nasıl duacı olursunuz.... “Beni hayata o kavuşturdu” diye hediyeler götürür, halini hatırını çok içten sorarsınız... Sonsuz hayatınızla ilgili çok önemli bir bilgiyi ve onun yaşantısını size önceden haber veren, yaşantısıyla öğreten bir Rasul var, sallallahu aleyhi vesellem. İşte şimdi O’na duyulması gereken gerçek minnet ve sevgi doğuyor... “Ya O’nu tanımasaydım” korkusu ve telaşıyla... “Ya O’nu bilmeseydim, ya O’nu işitmemiş olsaydım, ya O’nun ümmeti olmasaydım, nasıl bir hayat olabilirdi” diye bir telaşla O’na (SAV) duyulacak bir sevgi... Bu ilim o sevginin başlangıcıdır... Bu anlattıklarımız sevginin doğru başlangıçlarıdır, "doğru sevgi"nin başlangıçlarıdır...

M. Yılmaz Dündar

Bir Düşün.....

Ayetlerde hemen her şeyin "Allah'tan korku"ya bağlandığını görürsünüz; Allah'tan korkarsanız müslimler olarak ölebilirsiniz", "Allah'tan korkarsanız sizde Furkan açılabilir", "Allah'tan korkarsanız temizlenebilirsiniz" gibi... Bu ayetlere bakıp "Kur'an hep korkudan bahsediyor, insanları korkutuyor" yorumu yapıldığına çok rastlarsınız. Bu tamamen işi bilmeyen, kavrayamayan cahillerin yorumudur. Bu yüzden bu gibi yorumlara itibar edilmemelidir. O ayetlerle Kur'an inananlar için bir yanlışı düzeltiyor ve onun mantığını açıklıyor; korku ayetlerini yayarak korku anlatmıyor. Kullar normalde var olan korku hislerini kendileri dâhil olmak üzere şirke çevirdiklerinden, bu şirkten kurtulmaları için korkuyu yönetmeleri gerekiyor, Kur'an o ayetlerle müminlere korkuyu nasıl yöneteceklerini anlatıyor, korkutmuyor! Elinizdeki korku hislerini nasıl yöneteceksiniz, bunu öğretiyor. Kullar kul olmanın gereği korku hislerine sahipler ve bu hisleri yanlış yönetiyorlar. Daha ilerisi, bu hisleri şirke sebep hallere sokuyorlar. İşte Kur'an korku hissini yönetmenin doğrusunu öğretiyor. Özellikle inkârcı duniHİ ilahlar ve tüm duniHİ ilahlar, Kur'an'da geçen korku yöntemini Allah'ın kullar için kullandığını sanıyorlar; Allah kendisini korku yöntemini kullanarak kullarına anlatıyor sanıyorlar. Veya bazıları da Kur'an'ı Allah'tan bilmedikleri için, birilerinin yazdığını sandıkları için, "yazdılar" dedikleri kişilerin okuyanlar bu yazılanlara itibar etsin amacıyla korku yöntemini kullandığını sanıyorlar. Mevzuyu bilmedikleri için... Oysa o ayetlerde, ahiretteki konumuna hazırlanan Halifetullah vasıflı insan, Muhtariyeti Tercih Gücü yetkisi ile tercihini yerine getirirken yanlış yönettiği "korku" hisleriyle kendi aleyhine tercih yapmasın diye, En'am Suresi 12 ve 54. Ayetlerde belirtildiği üzere, kul için kendisine merhameti farz kılan Rabbi tarafından uyarılmaktadır... Kur'an'daki korku ayetlerinin en önemli sebeplerinden birisi, kul olmanın gereği var olan "korku hisleri"nin doğru yönetilebilmesinin öğretilmesidir...

M. Yılmaz Dündar

Bir Düşün.....

"Vech aslında nedir? Kayıtlı Kendini Hissetme Duygusu ile anlaşılabilen, fark edilen ve hissedilen, Kendinde Kendine Göre Var hali takdim edebilme, duyurma, gösterme, yaşatma ihtiyacıyla “ben de varım, beni de kâle alın” gibi hamleleri de içeren bir ifadeyle Allah’ın söyleyebilirsin diye verdiği izin ve yetkiyle söylenen “BEN” takdimi kast ettikleriyle birlikte o söyleyenin vechidir. İşte, bu tanımladığımız vech Rum Suresi 30. Ayete göre Allah fıtratı üzeredir. Bu tanımladığımız vech Tiyn Suresi 4. Ayete göre Ahsen-i Takviym vasıflıdır. Bu vech, A’raf Suresi 172. Ayete göre “Allahım, Rabbim SENsin” bilgisi kendisine nakşedilmiş ve bu nakşedilmeye de şahit olmuş olarak sahiptir; yani bu vech bu bilgiden haberdardır. Ahzab Suresi 71 ve 72. Ayetlere göre insanın yüklendiği emanet bu vechtir. A’lu İmran Suresi 20. Ayete göre insanın Allah’a çevirmesi, teslim etmesi, Allah’la irtibatını kesmemesi gereken ve “Eslemtü vechiye lillahi” demesi gereken, hedefinin bu sesleniş olması gereken işte bu vechtir. Eğer bir kişide bu vech duniHi algıdaysa o vech haniyf olmaz. Bu vech “müstakilen var ve muhtar” olduğunu iddia ediyorsa haniyf olmaz. Bu vech ilahlık hissiyatıyla kaplanmışsa haniyf olmaz. Bu vech duniHi algının zannlarına, heva ve heveslerine tabi olmuşsa kişi haniyf olmaz. Bu veçhin muhtarlığı yani duniHi anlamda hürriyeti söz konusu ise bu vech haniyf olmaz. Bu vech, iletişimini duniHi algı konuşma diliyle yapıyorsa haniyf olmaz, o ancak bir duniHi ilahtır. Enbiya Suresi 29. Ayete göre de duniHi ilahların yeri cehennemdir. Haniyf olabilmenin en alt çizgisi duniHİ algıya sırtını dönmek, “müstakilen varım ve muhtarım” iddiasını reddetmek, duniHi algının zannlarıyla ve bu zannların açılımlarıyla terk etmek üzere mücadeleye başlamak, bu mücadeleyi hayat tarzı haline getirmektir. Yaşantıda “Ya Rabbi, sözümü unutmadım, gücüm yettiğince sözümün arkasındayım” demek, “Eslemtü vechiye lillahi” demektir..."

M. Yılmaz Dündar

Bir Düşün.....

"Talibin sonuçlarla ilgili cümle kurarken dikkat etmesi lazım. Her sonuç, yaşadığımız hayattaki her sonuç gözle görebileceğimiz bir Allah hükmüdür. Allah hükmünü gözüyle görmek istiyorsa bir kişi sonuçlara baksın. Her türlü fiil, her türlü sonuç Allah’ın hükmüdür. Sonuç derken kast ettiğin şey kapsamlaştıkça, genişledikçe Allah’ın hükmünü de görmek o kadar sık olur. Allah’ın hükmünü sürekli görebilirsiniz... Her türlü fiilde, her türlü sonuçta Allah’ın hükmünü görmek FİİLLERİN TECELLİSİni başlatan şeydir. Fiillerin tecellisi denilen şey odur... Bu hassasiyeti gösterirse kişi fiillerin tecellisi kapısını açar: Her türlü sonuç Allah’ın hükmüdür..."

M. Yılmaz Dündar

Bir Düşün.....

"Hep sorulur, “şu işi şöyle mi yapacağız?” diye. Öncelik yapılan işin şekli değildir; bir işi duniHi algı ve zannlarıyla ve “Müstakilen varım ve muhtarım” iddiasıyla yapmamaktır; mesele hep budur: İşimizi bu iddia ile yapmayacağız, bir işi yaparken birisinin ilahlık hissiyatına prim yaptıracak şekilde yapmayacağız. Peki, bunu nasıl anlayacağız, yani nasıl olacak da biz bir işi duniHi algı ve zannlarıyla yapmayacağız, nasıl olacak da biz bir işi “Müstakilen varım ve muhtarım” iddiasıyla yapmayacağız; nasıl olacak da biz birisinin ilahlık hissiyatına prim vermeyeceğiz? Konuşma Dili ile… Bunu halledecek şey konuşma dilidir. Siz nefsin şerrinin konuşma dilini kullanırsanız her işinizi duniHi algı ve zannlarıyla yapıyorsunuz demektir. Siz nefsin şerrinin dilini kullanıyorsanız işinizi “Müstakilen varım ve muhtarım” iddiasıyla yapıyorsunuz demektir. Siz eğer işinizi nefsin şerrinin dilini kullanarak yapıyorsanız bir başkasının ilahlık hissiyatını coşturuyorsunuz, ona prim veriyorsunuz demektir. Dolayısıyla, mücadele etmenin yolu öncelikle “Müstakilen varım ve muhtarım” iddiasını reddetmiş, ilahlık hissiyatına sırtını dönmüş olmaktır. Bu şarttır: Cümleleri, fiilleri duniHi algısız gerçekleştirmek gerekiyor. Bunun en kolay yolu ise şudur: Ne söyleyecekseniz ve ne yapacaksanız onu mutlaka Allah ile ilişkilendirmek! Siz eğer “Müstakilen varım ve muhtarım” iddiasını reddetmişseniz, duniHi algı ve zannlarını fark etmişseniz, onları reddediyor ve onlarla mücadele ediyorsanız, o zaman siz sözlerinizi ve fiillerinizi mutlaka Allah ile ilişkilendirmelisiniz..."

M. Yılmaz Dündar

Bir Düşün.....

"Ahseni Takviym fıtratın çalışma ahlakı yani Amentü Billahi imanının ahlakı merhamet, sevgi, barış ve huzur üzeredir. İman ve şükür esastır. Yöntem ise Hakk ve adalettir. Buna karşılık esfele safiliyn formatın çalışma ahlakı, yani bir duniHi ilahın ahlakı, merhametsizlik, nefret, ğıll, bozgunculuk ve huzursuzluk üzeredir. İsyan ve nankörlük ise esastır. Çok dikkat ediniz lütfen, yöntemleri yalan söylemek ve hak yemektir. Amentü Billahi diyenler için Rabbimiz, merhamet üzere olmayı bize hedef göstermiş ve En’am Suresi 12 ve 54. Ayetlerde merhameti kendisine de farz kıldığını bildirmiş, böylece Billahi anlamda iman edenler için Allah ahlakını duyurmuştur. Ayrıca, Amentü Billahi deyip Allah ahlakıyla ahlaklanmak isteyenlere Rabbimiz Asr Suresi 3. Ayette Hakk’ı ve sabrı ve Beled Suresi 17. Ayette de merhameti kendinize ve birbirinize tavsiye edin öğüdünü vermektedir. Bütün bunlarla beraber belki anlarlar, belki tövbe ederler diye kendilerine her türlü misal verilen duniHi ilahlar, nankörlükte, merhametsizlikte, Allah’a ve Rasullerine karşı savaşta ısrar ve inatçı olarak katılaşmış kalplerine dönüş yaparlarsa, Rum Suresi 58 ve 59. Ayetlerde Rabbimiz “bunlar artık geri dönmezler. Bunların dosyaları kapanmıştır.” demektedir. Muhafaza buyur ya Rabbi..."

M. Yılmaz Dündar

Bir Düşün.....

"Billahi anlamda iman edenlerin Hakk yolda gerçekleştirecekleri Kazanılmış Değişim’lerinde şükür mekanizması çok önemlidir; neredeyse “Kazanılmış Değişim”in olmazsa olmazı niteliğindedir. Nahl 78, Müminun 78, Mülk 23 ve Furkan 62. ayetlerden şükür mekanizmasının bir matematik içerdiğini, hatır için bir teşekkür sistemi olmadığını görüyoruz. İnsanın, şükür mekanizması için donanımlı olduğunu, bunların da Sem’ (iletişim imkânları), Ebsar (görme, gözlem yapma, izleme ve seyir imkânları) ve Fuad (Sem ve Ebsar ile elde edilen bilgilerin kalpte analiz-sentezini yaparak bir sonuca varma) sistemi olduklarını öğreniyoruz. Sem’, Basar ve Fuad imkânlarıyla Allah’ın ayetlerini tezekkür edersek görürüz ki: Anın ve andaki tüm hallerin dileyeni, hüküm sahibi, yöneticisi ve istikrarını sağlayanı Allah’tır. Ayetlerdeki “ne kadar az şükrediyorsunuz” uyarısı Sem ve Basar’ından gelen bilgilerle Fuad’ında Hakk sonuçlara ulaşarak şükür mekanizmasına dâhil olmuşların bazıları içindir, bildiği ile amel etmeyi bazen yapan bazen unutanlar içindir... Şükür mekanizmasının hayat tarzı haline gelmesi ve bu durumun insanda kesintisiz bir hal alması, “Kazanılmış Değişim”in ileri basamakları için çok önemlidir. Bu ayetlerdeki uyarıdan öğreniyoruz ki şükür mekanizmasından çıkmak Allah’ı unutmak demektir.

M. Yılmaz Dündar

Bir Düşün.....

"Zikrullah'tan maksat şudur: Allah Fıtratı üzere olan kalb manalarının, kalb aklının Kayıtlı Kendini Hissetme Duygusu'nda idrak, irade, fiil olacak bir HİS SURET oluşturması, bu halin beyinde alan açması, yaşantı olarak da fıtrat üzere manaların talipte sürdürülebilir, geri dönüşsüz hayat bulmasıdır. Zikrullah manadır ve mana üzerinden ilerler. Başka bir deyişle; Zikrullah, Allah fıtratı üzere kimlikler kazanmış "HİS"tir ve yaşamasını da "HİS" üzerinden yapar. Dolayısıyla; Esfele Safiliyn yaşantıyı benimseyip sonra da Zikrullah diye lafız tekrarlarını sihirli bir araç görmek kişiyi doğruya ulaştırmaz..."
"Zikrullah bir hayat tarzıdır. DuniHi algı ve zannlarını fark etmiş, reddetmiş; "müstakilen varım ve muhtarım" iddiasına sırtını dönmüş bir kalbin Allah Yokmuş Gibi davranmaması, Allah’ı hiç unutmaması, bu sebeple birçok yöntem geliştirmesi, bu konuda Allah’ın Kanunlarından yararlanması; hayal, düşünce, fikir, yorum, konuşma dili ve beden dilinden "müstakilen varım ve muhtarım" iddiasını daim temizlemeye çalışması gayretlerinin toplamı bir zikrullahtır; gerçek zikrullahtır..."

M. Yılmaz Dündar